JULIUSZ LIGOŃ
(ur. 28 lutego 1823 w Prądach, zm. 17 listopada 1889 w Królewskiej Hucie) – polski działacz społeczny Górnego Śląska, śląski poeta ludowy, publicysta, urodził się w rodzinie kowala.
Juliusz Ligoń szkołę ukończył w Strzebiniu, lecz później kształcił się samodzielnie i był samoukiem. Pracował jako kowal w ojcowskiej kuźni. Jako osiemnastolatek przeprowadził się za lepiej płatną pracą do Królewskiej Huty (obecnie Chorzów), gdzie został kowalem hutniczym.
W roku 1848 gdy Śląsk dotknęła klęska głodu, Juliusz Ligoń zorganizował polską pomoc charytatywną dla poszkodowanych. Następnie założył „Komitet pomocy polskiej”. W roku 1851 został zwolniony z pracy, co zmusiło go do przeniesienia się do huty „Andrzej” w Zawadzkiem. Kilka lat później, w roku 1858 założył „Kółko Czytelnicze”, przekształcone następnie w Bibliotekę Ludową. Tego roku opublikował w „Gwiazdce Cieszyńskiej” (nr 25), swój wiersz, mający charakter listu otwartego pt. „Kilka słów do pisarzy polskich i ludu”. Wierszem tym propagował upowszechnienie czytelnictwa wśród Ślązaków.
Przez całe życie był szykanowany za swoją propolską działalność, nie mógł podjąć stałej pracy zarobkowej, skonfiskowano mu jego biblioteczkę, przeprowadzano często rewizje i nakładano wysokie kary finansowe, przez co żył w wielkiej biedzie razem z żoną i sześciorgiem dzieci.
Zmarł po ciężkiej chorobie 17 listopada 1889 roku. Grób Juliusza Ligonia znajduje się w Chorzowie na cmentarzu parafii pw. św. Barbary. Nieopodal miejsca pochówku znajduje się II Liceum Ogólnokształcące w Chorzowie jego imienia.
Był wszechstronnym pisarzem i oprócz poezji uprawiał również twórczość dramatyczną, pisał opowiadania oraz dialogowane gawędy. Obok Karola Miarki uznaje się go za współtwórcę regionalnego dramatu ludowego na Górnym Śląsku.
Sztuki teatralne
• Los sieroty z 1882 r.
• Dobry syn z 1882 r.
• Błogosławieństwo matki
• Nawrócony
• Prawda zwycięża
Od 1963 r. przyznawana jest Śląska Nagroda im. Juliusza Ligonia. Jej fundatorem jest Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana.
